Είμαι ένα πολύ τσαχπίνικο και καλομαθημένο κοκοράκι. Στο κοτέτσι είμαι ο μοναδικός αρσενικός κι όλες φροντίζουν να τρώω και να πίνω καλά. Εγώ όμως προσέχω την σιλουέτα μου και ποτέ δεν ξεπέρασα τα τρία κιλά. Άλλωστε δεν νομίζω πως θα με θέλουν για παρέα οι κοτούλες μου εάν γίνω πιο βαρύς. Χώρια που θα πέσει κι η σεξουαλική απόδοσή μου. Πάντως, εάν εξαιρέσουμε τις κοτούλες τις οποίες δεν αφήνω ποτέ σε ησυχία – όχι πως κι αυτές δεν το θέλουν – μου αρέσει να ανακατώνομαι και με άλλα πράγματα. Πολλές φορές αράζω κάτω από τη δάφνη που έχει το αφεντικό στην αυλή μας και όλο και μασουλάω από ένα φύλλο δάφνης.
Τότε οι κοτούλες νομίζουν ότι είμαι η Πυθία κι έρχονται να με συμβουλευτούν. Οι περισσότερες με ρωτάνε για χίλια δύο παράξενα πράγματα: πρώτα για συνταγές μαγειρικής: ας πούμε τι μπορούν να μαγειρέψουν με μια ντομάτα, 45 γρ. αλεύρι, δύο σκελίδες σκόρδο, 300 γρ. μανιτάρια, 250 γρ. κρεμμυδάκια μικρά κι ένα κομμάτι σέλινο ψιλοκομμένο. Βλέπεις, το αφεντικό μας τα έχει όλα αυτά μπόλικα στον κήπο του και την αποθήκη του και δεν ξέρουμε τι να τα κάνουμε. Αραδιάζω κι εγώ διάφορες βλακείες αλλά στο τέλος φαίνεται πως οι συνταγές μου βγαίνουν καλές, γιατί οι κοτούλες μου ξανάρχονται. Αλλά, μάλλον δεν έρχονται γι’ αυτό αλλά για κάτι άλλο… τέλος πάντων… Άλλες πάλι με ρωτάνε για τη μοίρα τους. Πότε δηλαδή θα τις μαγειρέψουν. Τις σπάνιες φορές που τις λέω την αλήθεια, θυμώνουν μαζί μου και έτυχε μια φορά να με βάλουν – με πονηρό τέχνασμα – στο στόμα, μέχρι και είκοσι κόκκους πιπέρι, μαζί με λίγο θυμάρι για να με εκδικηθούν. Έκανα ένα μήνα να συνέλθω. Χρειάστηκε να κατεβάσω 1,5 λίτρο κόκκινο κρασί και εξήντα ml κονιάκ για να συνέλθω. Από τότε έπαψα να λέω στις κότες τη μοίρα τους.
Τα καρότα και τα κρεμμύδια είναι η αδυναμία μου. Μου αρέσει το χρώμα και το σχήμα τους. Πάντως τα εκτίμησα πολύ περισσότερο όταν κατάλαβα ότι είναι και αφροδισιακά. Πως το κατάλαβα; Να πως: Όταν τα κρατώ στο ράμφος μου -μπορώ μέχρι και δύο μέτρια καρότα- και αφού τοποθετήσω στη βάση τους δύο μέτρια κρεμμύδια, ολοστρόγγυλα, οι κοτούλες μου μπερδεύονται και το περνούν για κάτι άλλο. Τότε ορμούν επάνω μου και μαλώνουν ποια θα τα πρωτοπάρει. Τελικά τα κομματιάζουν σε μικρά κυβάκια, τρώνε και μένουν όλες ικανοποιημένες.
Επίσης, μου αρέσουν κι οι λεμονιές. Το αφεντικό μου έχει τρεις στην αυλή του κι όλο και κόβω από κανένα μεγάλο λεμόνι και το πίνω όταν θέλω να συνταιριάξω την ξινίλα που πήρα από κάποια κότα περασμένης ηλικίας. Βλέπετε ξέρω και από ομοιοπαθητική. Αν όμως το λεμόνι είναι καλό για τις γριές κότες, δεν φαντάζεστε τι ωραία γεύση μπορεί να δώσουν ενενήντα γρ. βούτυρο με λίγο σκόρδο και μαϊντανό ψιλοκομμένο στον πισινό μιας κοτούλας. Αν μάλιστα βάλεις και μπόλικο αλατοπίπερο, δεν θα θέλεις να φύγεις από πάνω τους.
Τέλος, για να μην τα πολυλογώ και σας μπερδέψω, θα σας πω και κάτι που μου είπε ένας γέρος κόκορας που φαγώθηκε με ένδοξο και τιμημένο τρόπο – στη γάστρα κι αυτός -. Τι μου είπε; Να τα μου είπε: Να μην υποτιμάς, νεαρέ, ποτέ το γνήσιο ελαιόλαδο. Ξέρεις πόσες φορές, εμένα που με βλέπεις, μ’ έβγαλε ασπροπρόσωπο όταν κάποια μικρή κοτούλα ήταν σφιχτή; Άλειψέ την με 60 γρ. ελαιόλαδο και θα δεις! Κι αν θέλεις να την γλυκάνεις ακόμη περισσότερο, δώσε της κι ένα φιλί με τρεις κουταλιές ζάχαρη στο ράμφος. Τότε εκείνη δεν θα σε ξεχάσει ποτέ!”
Αυτά, λοιπόν, είχα να σας πω, εγώ ο νοστιμούλης σας μελλοθάνατος κόκορας. Πάντως εάν έχετε οποιοδήποτε ηθικό δίλημμα που πρόκειται να μαγειρέψετε έναν τόσο συμπαθή και ερωτικό κόκορα, εγώ σας το λέω:Μην χολοσκάτε! Εγώ, ακόμη και μέσα στη γάστρα, παραμένω γαλήνιος και ερωτικός. Άλλωστε χρειάστηκε να μαγειρευτούν χιλιάδες κοκόρια προτού έρθω εγώ εδώ στη ζωή. Η κατανάλωση όλων αυτών των κοκόρων δεν έθιξε στο παραμικρό την ιδέα του κόκορα. Η ιδέα αυτή δεν έχει επισκιαστεί από τον ψήσιμό τους στη γάστρα. Να, γιατί εγώ, ο κόκοράς σας, είμαι τόσο ζωηρός και γεμάτος νεανικές και ερωτικές δυνάμεις, λες κι αυτή είναι η πρώτη μέρα της ζωής μου που δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ. Στα μάτια μου λάμπει η αρχή της αφθαρσίας που βρίσκεται μέσα μου. Είμαι και θα είμαι μετά που θα με φάτε, ο αθάνατος προπατορικός κόκορας! Τι έχει καταστρέψει ο θάνατος στη διάρκεια των χιλιάδων χρόνων; Όχι τον κόκορα, αυτός θα βρίσκεται πάντα μπροστά σας έτοιμος να μπει στη γάστρα και αυτό που εσείς θα έχετε φάει, είναι μόνο η σκιά του, η μορφή του, που η αδυναμία της γνώσης σας δεν μπορεί να αντιληφθεί παρά μόνο μέσα στο χρόνο. Στο χρόνο που μπορεί και να μην υπάρχει!
Αφήστε λοιπόν, κυρίες μου, τις αναίτιες ενοχές και στρωθείτε στο μαγείρεμα. Δεν φαντάζεστε πόσο νόστιμος είναι ένας κόκορας που έχει διαβάσει Σοπενχάουερ!
Υλικά:
Ένας κόκορας κομμένος μερίδες , 90 γρ. βούτυρο45 γρ. αλεύρι , 250 γρ. κρεμμύδια μικρά , 15 γρ. ζάχαρη , 300 γρ. μανιτάρια , μαϊντανό ψιλοκομμένο , αλάτι και πιπέρι , 2 μέτρια καρότα ψιλοκομμένα , 2 μέτρια κρεμμύδια ψιλοκομμένα , 1 ντομάτα , 2 σκελίδες σκόρδο , 1 φύλλο δάφνης , 1 κομμάτι σέλινο ψιλοκομμένο , 20 κόκκους πιπέρι , λίγο θυμάρι , 1, 5 λίτρο κόκκινο κρασί , 60 ml κονιάκ , 1 λεμόνι , 60 γρ. λάδι
Εκτέλεση:
Μένει ο κόκορας 12 ώρες στη μαρινάδα. Σε κατσαρόλα μπαίνει το βούτυρο με λάδι και σοτάρουμε τον κόκορα. Σουρώνουμε τη μαρινάδα και μένει. Προσθέτουμε στον κόκορα τα λαχανικά της μαρινάδας. Μόλις μαλακώσουν προσθέτουμε το αλεύρι για δύο έως τρία λεπτά και την μαρινάδα.Μπαίνει σκεπασμένος σε 220 βαθμούς στο φούρνο για 40 λεπτά. Σοτάρουμε και γκλασάρουμε τα κρεμμύδια με 15 γρ. βούτυρο και ζάχαρη. Σε άλλο τηγάνι σοτάρουμε σε 30 γρ. βούτυρο τα μανιτάρια. Όταν ο κόκορας μαλακώσει προσθέτουμε τα λαχανικά για 5 λεπτά. Γαρνίρουμε με μαϊντανό.
Μιχαλοπούλου Αφροδίτη
